Hier zit ik dan... Op mijn favoriete plek next to the Yogaschool 'Secret Garden Café' met een Chai latté en een heerlijke fruit bowl...
What a week...Een rollercoaster van emoties, amaai!
Donderdag 1 december...Aankomst in India 'Delhi' waar ik op 2 uur tijd alle terminals gezien heb..Yes, my flight got cancelled… Het is gelukt om in een sneltempo een nieuwe vlucht te boeken. Fier op mezelf. Rustig gebleven en gewoon blijven ademen…This first part went well…
Aangekomen in Rishikesh, in de school.. Ik voelde me heel ‘wankel’ ‘emotioneel’ en na het zien van de kamer kwamen alle emoties eruit…Het voelde zo ver van wat ik gewoon was, van wie ik was…Mijn kleine meisje ‘huilde’… Ik was nog niet klaar om ‘los te laten’.
Ik had nooit verwacht dat de eerste week zo moeilijk zou zijn. Ik dacht, iedereen doet dit. Gewoon zo een beetje naar het buitenland gaan voor een maand, alleen. You can do that too. My ego was kicking in. Hier aangekomen was het duidelijk dat alvorens ik mij hier volledig thuis zou voelen ik nog wat ‘shit’ mocht doormaken…. (Lacht)
De volgende ochtend: ’de eerste kennismaking’, was niet gemakkelijk. Ik voelde me terug het kleine meisje ‘Lieze’ op de speelplaats die probeert om vriendjes te maken. Heel kwetsbaar en klein. Het voelde onwennig en ik merkte dat ik mezelf niet durfde tonen. Ik bleef stil, bleef op de achtergrond. Bang om afgewezen te worden, niet graag gezien te worden…
De volgende dagen waren nog iets ‘intenser’.
Ik boekte een YTT op gevoel en blijkbaar is dit naast Vinyasa ook een ‘Ashtanga’ school. Ik had dit nog nooit gedaan en in de 300h TT verlangen ze wel een beetje ervaring in Ashtanga. Dus daar was mijn FAALANGST.. Miljaar die eerste les was een hel. Mijn ego had het moeilijk. Ik voelde me kleiner en kleiner worden. Ashtanga Yoga is really hard core. You have to be very strong & flexible at the same time.
Daarbij komende was er op dat moment weinig contact met T. uit België. We hadden dit zo afgesproken, maar dit was toch moeilijk voor mij de eerste dagen ( my Little girl was crying).
Mijn kleine meisje was zo kwaad op hem. Ze wou aandacht, ze wou genegenheid…Miljaar, ik herkende deze patronen zo erg, maar wist niet hoe eruit te geraken. Ik zat midden in de emotie, in de angst,…VERLATINGSANGST. Ik wist ergens dat het mijn verlatingsangst was dat getriggerd werd maar kon er mij op dat moment niet van distantiëren. Fier op mezelf dat ik dit niet geprojecteerd heb naar hem toe… Because, it has nothing to do with him…Vroeger had ik dit sowieso gedaan…
Ik voelde ook heel weinig connectie en liefde in de school en onder de medestudenten… Later werd het duidelijk dat dit kwam doordat ik de verbinding met mezelf kwijt was. Ik wist niet meer wie ik was. Het was alsof die jaren ‘zelfontwikkeling’ voor niks geweest waren. Ik voelde me terug bij start, terug bij af… Ik kon niet zakken….
De hartsverbinding die ik de laatste maanden zo fel gevoeld heb met iedereen die mijn pad heeft gekruist, voelde hier zo ver weg. Ik voelde me verloren. Weg van ‘de rollen’ die ik aanneem in België. Mijn ego had het heel moeilijk om deze hier los te laten en mezelf opnieuw te vinden te midden van de ‘chaos’.
Ergens diep vanbinnen hoorde ik een stemmetje zeggen. Lieze dit is goed. Hier ga je sterker uitkomen. Het is eventjes zwaar klote, you feel lost, gebroken but it Will get better.
Op dat moment kon ik hier nog niet naar luisteren…
Zaterdagavond lag ik in mijn bed en vroeg ik aan het universum, please geef mij een teken. Moet ik hier blijven of zoek ik een andere plek op of ga ik gewoon naar huis?
And Guess What… Het teken kwam..Niet op een ‘zachte’ manier but right in my face… (lacht).
Op zondagochtend stond er een ‘ochtendtrip’ naar een tempel gepland bij zonsopgang. Wat ik niet wist was dat we hiervoor ongeveer een uur door de bergen moesten rijden in een bus (en ik word heel snel wagenziek)… Ik voelde mij al redelijk emotioneel die ochtend en dat uurtje op de bus heeft me letterlijk gekraakt. Ik werd kotsmisselijk, telde de seconden af. I said to myself: Focus op niet overgeven en eindelijk stopte de bus. Ik rende uit de bus en ik dacht nu ga ik moeten overgeven maar wat er toen gebeurde was ‘heftig’. Ik begon te huilen als een klein meisje, my body was shaking ik voelde mij gebroken. Het enige wat ik kon denken was: ik wil naar huis, ik wil naar huis…Daar was mijn kleine meisje weer. Ik herkende dit heel fel. Het universum heeft me een handje geholpen om te breken, dankbaar… Zonder deze busrit zou ik mezelf niet zo kunnen openstellen hebben voor dit verdriet….
En toen, de zonsopgang, prachtig beeld, 1 met de natuur. Ik had een ‘front row’ seat om deze prachtige zonsopgang te aanschouwen. Ik zat in mijn hoofd, probeerde te analyseren wat er zonet gebeurd was. Ik voelde me leeg, maar ik voelde me ook heel dichtbij mezelf en ik dacht vanaf nu kan het alleen maar beter worden.
Ik vroeg: Universe what are you trying to teach me?
En dan werd het duidelijk…1 van mijn allergrootste lessen in dit leven is ‘zijn zonder afhankelijk te zijn van anderen’.
Ik ben al een paar keer aan de andere kant van de wereld geweest waarbij ik mijn kleine meisje niet kon dragen, er niet kon zijn voor haar en heel afhankelijk was van andere mensen…Voorbeelden: Al een paar keer een break up meegemaakt toen ik aan de andere kant van de wereld zat of een relatie die niet goed zat. Deze waren telkens ‘triggers’ om mijn kleine meisje aan het schreeuwen te brengen. Ik voelde dat het universum mij deze keer de kans gaf om het anders te doen. Om mijn kleine meisje zelf te dragen en waar nodig uit te spreken wat mijn behoefte was naar de mensen hier. Dus hier was mijn teken. Een duidelijk teken dat ik niet mocht weglopen, maar hier blijven, mijn kleine meisje zelf dragen en hulp vragen waar nodig.
Het moment ‘op het topje van de berg’ kijkend naar de zonsopgang was letterlijk en figuurlijk ‘goud’ waard. Daar werd het duidelijk wat me te doen stond, wat er van mij gevraagd werd en ik zei ‘JA’. Let’s do it…Ik blijf en omarm het proces.
En vanaf dan ging het alleen maar beter. Ik voelde me meer en meer in mijn kracht komen. Ik stelde ook voor om elke dag ‘te knuffelen’ en dat voelde zo goed.
De dagen die daarop volgden merkte ik dat iedereen heel emotioneel liep. Yoga maakt heel wat los, dat werd nog maar eens duidelijk,… Dit was mooi, heel mooi. Het bracht ons dichter bij elkaar, dichter bij onszelf.
Maandag belde ik ook even met T. . Tof, warm, zalig gesprek. Ik voelde me tijdens en achteraf rustig en geaard. Ik was heel eerlijk over mijn processen hier. Ik vertelde ook dat ik me heel ‘kwetsbaar’ voel, alsof ik ‘naakt’ rondliep… Hij ontving dit heel mooi…
Nu weet ik waarom hij op dit moment in mijn leven is gekomen. Mocht er niemand in mijn leven geweest zijn, had ik dit allemaal niet zo intens beleefd en misschien niet kunnen ‘shiften’, dus opnieuw dankbaarheid.
Ik stelde op het einde van het gesprek voor om elkaar eventjes niet te horen. Dit zou me helpen om ‘de triggers’ te verminderen. Eventjes wat druk van de ketel. Ik merkte dat het voor mijn kleine meisje al heftig genoeg was. Deze beslissing heeft me goed gedaan. Op een bepaald moment zei hij: Lieze wat jouw kleine meisje nodig heeft is daar ook in overvloed, daar heb je mij niet voor nodig. Deze kwam binnen en ik voelde dat het klopte…
Mijn oude ik en ‘my old patterns’ zouden me volledig vastgeklampt hebben aan hem, aan het idee, aan de angst, aan het gevoel…Blij dat ik het anders heb gedaan.
De dagen erop kwam ik aan, landde ik in India… en vond ik mezelf terug. Lieze in haar kracht, Lieze in verbinding met zichzelf. Ik groeide dichter en dichter toe naar de mensen van onze groep. Mooi om te zien…en zo dankbaar & in Ashtanga (still a work in Progress) laat ik los, geef ik me over en forceer ik niks.
I surrender to what is & let go of what was….
Veel liefs
Lieze uit India...
De dag en de plek waar ik brak en terug opstond...
India en Lieze not love at first sight, but I'm feeling myself again, finally...