Wat je hieronder zal lezen is niet iets dat je elke dag zal lezen. Het voelt voor mij heel heftig om dit te delen met jullie. Ik voel een waaier van emoties, ééntje daarvan is schaamte... Net daarom, deel ik dit... Om er een laagje af te halen, om te verbinden, om te helen.
Ik ben me heel erg bewust dat dit een heel gevoelig topic is. Ik weet dat dit heel wat mensen zal raken, sommigen onder jullie zullen het niet begrijpen en dat is oké. Opnieuw vanuit kwetsbaarheid wil ik dit delen, open en eerlijk , mijn verhaal.
Ik schrijf deze blog aan de vooravond van de dag dat ik terug begin les te geven..Meer dan een maand heb ik mezelf teruggetrokken uit het sociale leven, mijn werk,...Het was voor mij persoonlijk onmogelijk om 'veel' mensen te zien of te werken omdat mijn werk niet zomaar 'een job' is. Het is wie ik ben, het is de missie die ik uitdraag en ik wou volledig klaar zijn om mijn verhaal te delen als ik terug zou opstarten.
12 juni 2023 is een dag die ik niet snel zal vergeten... Ook de dag dat mijn pepe, die al meer dan 20 jaar dood is, verjaart: - toeval? I don't think so.
Ik voel zijn aanwezigheid in mijn leven heel vaak. Niet toevallig dat hij ook op die dag even hallo kwam zeggen.
Wat ik die dag ben te weten gekomen heeft mijn leven volledig op zijn kop gezet.
Het heeft zo een grote impact op mijn leven gehad dat ik weet dat mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Er is een voor en een na.
Op die dag ben ik te weten gekomen dat ik 'zwanger' ben - een donderslag bij heldere hemel. Ik was een paar dagen overtijd en ik voelde dat er iets aan de hand was. Ik kocht een zwangerschapstest en het was direct heel duidelijk dat ik zwanger was - uitgerekende datum: 14/02/2024...
Mijn eerste reactie was 'full on panic'. Ik was op dat moment bij mijn moeder en vertelde het direct aan haar. Ze bleef rustig (heel dankbaar voor). Mijn eerste reactie (vanuit angst) was: Dat kan niet, niet nu, het moet weg: Ik ben nog maar een maand met mijn vriend, mijn zaak is volop in opstart, de timing is niet goed. Ook wist ik tot op dat moment eigenlijk niet of ik echt kinderen wou.
Het eerste wat ik deed was mijn vriend bellen. Hij bleef rustig en zei direct. Ik steun jou in elke beslissing.
Er ging op dat moment vanalles door mijn hoofd...
Wat is the next step, moet ik naar de dokter voor een bloedtest, kan ik al een echo krijgen, moet ik naar de abortuskliniek bellen, wat zijn mijn opties? Het voelde heel veel om te dragen, te verwerken.
Na mijn bloedresultaten te hebben gekregen, was het duidelijk - ik was zwanger. Wel was het nog te vroeg voor een echo aangezien het zwangerschapshormoon nog niet hoog genoeg was. Ik was op dat moment ongeveer 2 weken zwanger, dus ik was er heel snel bij.
Daarna belde ik naar de abortuskliniek...Want ja, als ik abortus wou doen, moet ik er toch snel bij zijn en dus snel beslissen?
Mijn eerste contact met de abortuskliniek voelde niet zo goed aan. Heel medisch, heel klinisch...Het was duidelijk dat ik hier nog niet klaar voor was.
Ik moest er tussenuit, weg uit de rush, weg uit de drukte. Ik wou dit helemaal doorvoelen alvorens ik een beslissing zou maken.
Ik stuurde een mail naar mijn klanten dat ik er eventjes tussenuit moest om te bezinnen. Dit was geen gemakkelijke beslissing maar 'mijn hart' zei me: Lieze dit is geen beslissing die je tussen de soep en de patatten wil nemen. Hier wil je voor naar binnen keren en je lijf volledig voelen.
Ik belde een paar vriendinnen en mijn nicht op. Ik voelde dat ik mijn hart wou luchten en dit niet alleen kon of wou dragen.
Na het eerste contact met de abortuskliniek voelde ik heel sterk dat ik een andere aanpak nodig had, een meer spirituele aanpak.Via een aantal vriendinnen heb ik wat tips gekregen, waar ik heel dankbaar voor ben.
Ik wou deze beslissing maken in alle rust, in alle stilte...maar ook voelde ik dat ik hierin wou begeleid worden op een spirituele manier...Ik maakte een afspraak bij Patricia van de School voor Relaties, plande een familieopstelling met mijn vriend en ik en deed een zielsreading voor mij en voor het vruchtje. Ook luisterde ik naar heel wat podcasts rond ongewenste zwangerschap, abortus, en het krijgen van een spiritueel miskraam...
Mijn vriend en ik vertrokken 2 dagen later naar zee om uit te waaien, te mediteren en samen te voelen wat er ons te doen staat.
Aangekomen aan zee voelde ik dat de angst was gaan liggen en ik voelde ik een stroom van liefde door mijn lijf, liefde voor dit kleine wezentje...Liefde voor mezelf...
Vanaf dat moment ben ik beginnen contact leggen met het vruchtje.
Uit de angst.... naar de liefde.
Mijn vriend en ik begonnen meer en meer te fantaseren over een leven met een baby. Hoe we het zouden doen, waar we zouden wonen, enzovoort. We stonden zelf op het punt om een prachtig huis te huren.
Ik voelde zoveel dankbaarheid en liefde voor mijn lichaam...Dankbaar dat mijn lichaam dit kon, zomaar, zonder enige moeite was ik zwanger... Ik weet dat dit niet vanzelfsprekend is en al zeker niet op mijn leeftijd dus het voelde een beetje als een wonder. Ik voelde me op en top vrouw..In mijn VROUWELIJKHEID...Kwetsbaar en puur.
De sessie bij Patricia was intens en heel mooi...Het werd duidelijk wat mijn allergrootste angst was om het niet te doen---De schrik om er alleen voor te staan, dit alleen te moeten dragen, geen steun te krijgen van mijn partner... Ik weet heel goed waar deze angst vandaan komt.
Mijn mama heeft er alleen voor gestaan en ze heeft mij schitterend opgevoed, maar ik voelde dat het niet gemakkelijk was. Ik miste een vaderfiguur. Los daarvan voelde ik ook meer en meer dat ik het heel belangrijk vind dat mijn kind opgroeit in een warm gezin, omringd door liefde, met een aanwezige papa en mama. Ik heb altijd gezegd: Ik zal dit nooit bewust alleen doen.
De familieopstelling een paar dagen later was ook heel intens... Mijn lijf reageerde heel fel op het moment dat we ons moesten inbeelden dat we het kindje zouden houden. Het was te heftig, ik moest gaan zitten omdat ik me niet goed voelde...
We waren op dat moment nog maar 1,5 maand samen...En ik moest plots de vraag kunnen beantwoorden: Zie ik Davy als de vader van mijn kinderen? Deze vraag heeft heel veel druk op onze relatie gelegd, op mezelf en op hem. Oude patronen en kindstukken kwamen naar boven, heel heftige ruzies...
Daarbij komende gierden de hormonen door mijn lijf en voelde ik dat mijn lichaam meer en meer aan het veranderen was...Alles was zo nieuw, zo onvoorspelbaar...Ik werd heel 'angstig'...
Er zijn heel veel stukken van vroeger naar boven gekomen. Heel veel kwaadheid naar mijn vader toe , die ik waarschijnlijk op bepaalde momenten op Davy geprojecteerd heb...
Maar ook mijn moeder kwam aan bod. In mijn ogen heeft mijn mama mij zo 'goed' opgevoed...Hoe zou ik haar als moeder ooit kunnen evenaren? Kan ik dit wel? Ben ik daar wel goed genoeg voor (daar was ze weer, mijn allergrootste angst- NIET GOED GENOEG zijn)...
Ik heb alles heel goed doorvoelt, al mijn angsten mochten er zijn...
In het begin wou ik het vruchtje direct weg, in het midden van het traject kwam er zoveel liefde los, voelde ik dat ik eigenlijk wel heel graag mama wil zijn (iets dat ik nog nooit gevoeld heb) en daar ben ik dankbaar voor.
en toen kwam de vraag? Wil je het met Davy en wil je het nu?
Na de zielsreading werd het allemaal nog iets intenser...Daar werd duidelijk dat het zieltje hier echt heel graag wil zijn, dat er een bepaalde 'urgentie' is... Dat voelde ik ook... Maar de vrouw zei ook : Lieze, wij beslissen niet over leven en dood, zoveel macht hebben we niet... Als dit zieltje niet bij jou kan geboren worden, zal het ergens anders geboren worden...
Zieltjes weten van op voorhand of het een abortus of miskraam wordt. Alles gebeurt voor een reden. Dit wil zeggen dat ze nog een les te leren hebben alvorens ze incarneren en dat jij hier ook iets kan uit leren...
Deze woorden zullen mij bij blijven... Ik weet dat dit voor heel wat mensen veel 'te zweverig' is maar ik geloof dit heel erg.
Ergens diep vanbinnen zat er ook zoiets van: Kan ik vertrouwen op het universum en uiteindelijk niks beslissen? En toen ging ik gaan kijken en voelen naar mijn waarden. Deze tip heb ik gekregen van een psycholoog bij de organisatie 'FARA'. De enige organisatie die psychologische begeleiding geeft rond de beslissing die je hierbij moet maken...Hoedje af voor hen. Zij gaf me dus te tip om te gaan kijken wat in mijn waardenschaal het allerbelangrijkste is.
VRIJHEID staat voor mij bovenaan...En daarbij hoort voor mij dus ook 'mijn vrije wil' om ten alle tijde een keuze te maken die goed voelt voor mij, uit liefde voor mezelf.
En toen zat ik heel erg met de vraag... Wat komt deze zwangerschap mij vertellen?
Ik heb in al die weken heel vaak gevraagd aan het universum wat me te doen staat... Er zijn verschillende tekens op mij afgekomen, die ik op verschillende manieren kon interpreteren, maar het duidelijkste teken kwam voor mij de avond voor ik vertrok naar Marrakech...
Mijn vriend en ik kwamen opnieuw in een discussie (uit respect) ga ik hier niet verder op ingaan...Maar wat ik toen heel erg voelde was dat het niet zeker was of hij er zou zijn, als vader en als vriend...Dit werd plots heel onzeker...En toen kwam die 'angst' die ik bij Patricia zo erg heb gevoeld, maar ook 'mijn verlangen over het opvoeden van een kind' naar boven... Het verlangen naar een warm gezin, in liefde, papa en mama die elkaar doodgraag zien.
En toen wist ik het...Ik kan dit kind niet houden...Ik heb die nacht geen oog dichtgedaan...Ik voelde hoe het sprookje tot een eind zou komen...maar ik voelde ook heel sterk dat ik niet anders kon...Dit kindje verdient 'GOUD'. en ik wist..Ik kan haar/hem dat op dit moment niet geven. Vanuit 'liefde' voor mezelf en voor het vruchtje wist ik dat ik moest loslaten..Een onmogelijke keuze, maar de beste voor het kindje, voor onze situatie en voor mezelf.
Dit is 1 van de moeilijkste beslissingen die ik heb moeten maken, heel pijnlijk, maar de juiste voor mij en voor 'het kind'... Vanaf die avond, tot ik aankwam in Marrakech heb ik geweend, de pijn laten zijn en volledig omarmd... De volgende dagen in Marrakech heb ik geprobeerd om het wat los te laten... En het is echt crazy hoe mijn lijf me kwam vertellen dat dit de juiste beslissing was... Ook hier ga ik eventjes niet verder op in maar het werd alsmaar duidelijker.
Op de terugweg naar België luisterde ik naar een podcast rond het krijgen van een spiritueel miskraam...Ik had hier al vaker over gehoord en vond het heel boeiend...Je maakt op dat moment eigenlijk contact met het zieltje en je vraagt om los te laten... De vrouw vertelde in die podcast dat zei dit gedaan heeft-- een paar dagen later kreeg ze een spiritueel miskraam..
Bij het horen van dit, voelde ik direct...Ik wil dit ook proberen...Dit voelt uiteraard natuurlijker dan een 'abortus'... ik heb vanaf het moment dat ik zwanger was, tot aan de abortus heel vaak contact gelegd met het vruchtje, via meditatie, via dans...Dit was heel mooi maar ook heel pijnlijk...
Ik wist dat ik dit alles wou blijven herinneren als iets moois en puur.
---geland in Zaventem--
Ik stuurde direct naar een paar vriendinnen of zij een paar dagen later vrij waren om een afscheidsritueeltje te doen rond het vruchtje...Dit was geen gemakkelijke vraag maar ik wou dit afsluiten met vrouwenenergie, onder de energie van de volle maan in verbondenheid...
Dit ritueeltje was heel intens voor ons allemaal. We hebben samen gehuild en gelachen. Ze hebben mij letterlijk en figuurlijk gedragen en samen hebben we afscheid genomen, gevraagd om los te laten...Ik schreef een brief aan 'Luna'..Call me crazy maar ik voelde heel sterk dat het een meisje was ...'LUNA'... die ik op die avond heb voorgelezen,...Delen is helen..En toen liet ik los, ik gaf haar terug aan de natuur, de stroom van het water....
Een spiritueel miskraam kwam er niet, misschien was het nog gekomen, maar daar wou ik niet op wachten...Het was tijd voor een abortus.. 9 weken zwanger van jou...De meest intense weken van mijn leven....En toen was het tijd om echt los te laten...
ZUCHT
Zal ik ooit nog terug zwanger zijn? Ik weet het niet...Misschien was het mijn laatste kans en dan is dit ook helemaal oké.
Dit verhaal delen voelt heel 'naakt' heel kwetsbaar..Dit is denk ik het meest kwetsbare wat ik tot nu toe gedeeld heb en waarschijnlijk ooit zal delen... Maar ik kan niet anders. Ik voel dat er nog altijd zoveel taboe is rond dit onderwerp en dit zou niet mogen.
Er is 1 anonieme facebookgroep en een organisatie FARA (heel goeie psychologische begeleiding) maar voor de rest is er maar heel weinig.
Wat ik vooral miste was echte connectie met vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt...Vrouwencirkels rond dit onderwerp, vrouwen die samenkomen en hierover open babbelen...Ik heb me zo vaak alleen gevoeld en ik wist toen, dit ga ik delen met de wereld..Geen enkele vrouw zou dit alleen moeten doormaken, geen enkele vrouw zou dit alleen moeten dragen...Hierover praten met vrouwen die voor dezelfde keuze hebben gestaan of staan, is zo belangrijk...En ik ben er zeker van dat we met veel zijn.
1 op de 4 vrouwen heeft blijkbaar ooit voor een abortus 'gekozen' (in hoeverre je dit ooit een keuze kan noemen)...En toch voelt het nog altijd zo eenzaam...
Dus bij deze geef ik mij open en bloot. Mijn deur staat open voor jou...
De voorbije 9 weken waren de meest intense weken van heel mijn leven...Zoveel emoties gevoeld, zoveel pijn, zoveel liefde en zoveel verdriet... Ik ben dankbaar voor de vele warme vrouwen in mijn leven die me door heel dit proces niet hebben losgelaten, dankjewel...Het was een periode van 'intens' loslaten...Het was 'donker' maar tegelijkertijd ook heel 'licht'....
Voilà het is eruit, mijn woorden staan op papier,...Ik deel het met de wereld. Het voelt naakt en kwetsbaar, maar ook heel licht...
Ik geef me over en vertrouw...
Veel liefs
Lieze
